Zoals beloofd

De video van mijn bezoekje aan het Cheetah Centre

Back home

Mijn laatste week in Zuid-Afrika verliep eigenlijk vrij druk. Op het kantoor was het met momenten vrij hectisch en het gaf mij ook de gelegenheid om nog een paar dingen bij te leren. Daarnaast kreeg ik ook niet de kans om te moeten nadenken over terug naar huis te komen. Wat eigenlijk wel best goed was. En zo was er ook geen mogelijkheid om mij te vervelen de laatste dagen!

Als afsluiter nam Tanya mij nog mee naar een klein gezellig plaatsje om iets te gaan eten. Ik moest toch een mooie afsluiter hebben vond ze. En dat had ik echt wel!

Luke, Tanya haar vijfjarig zoontje, kwam woensdagavond afscheid nemen, met de nodige souvenirs als aandenken aan hem. Van mij kreeg hij de dvd van Alvin & the Chipmunks 3, die blijkbaar dezelfde avond nog helemaal werd uitgekeken.
Ook van meneer Rabie nam ik woensdagavond al afscheid, want wegens de drukte op het kantoor zou hij mij niet naar de luchthaven kunnen brengen en zou ik hem dus ook niet meer zien donderdag. Tanya zou mij dus brengen.

En dan was het donderdagochtend. Mijn valies en alles gepakt, niks achtergelaten... Tijd om te vertrekken dus richting luchthaven. Ik verliet Pretoria in de gietende regen...
Na het afscheid aan de luchthaven met de nodige knuffels, begaf ik mij weer eens richting incheck-balie. Dit keer om naar huis te gaan.

Ik moest mij nog een uur of vier bezighouden in de terminal, maar deze was zo groot, dat die tijd toch vrij vlot voorbij ging. En dan was het 19u20, het tijdstip van vertrek voor een elf uur durende vlucht richting Londen, Heathrow.  Eens daar aangekomen zou ik een aansluiting hebben richting Amsterdam, Schiphol.

Vol verbazing kwam ik vrijdagochtend aan met stralende zon in Londen, maar die vreugde voor mooi weer was van korte duur. Uiteraard zou ik snel kennis maken met de regen in Europa, eens geland in Schiphol.
Het weerzien met de mama en papa verliep vrij emotioneel, maar ik was blij eindelijk terug thuis te zijn!

Dit zal waarschijnlijk mijn laatste bericht op mijn blog zijn. Na elf weken in Zuid-Afrika is mijn stage afgelopen, samen met een unieke ervaring waar ik ontzettend veel uit heb geleerd. Niet enkel op gebied van stage, maar ook op gebied van leven, cultuur, over mijzelf,... Ik kan zeggen dat ik toch wel met een andere kijk tegenover het leven sta dan voordien.
Ik neem na deze elf weken niet enkel een aantal prachtige ervaringen mee in mijn hart, maar ook een aantal personen die ik gedurende mijn verblijf daar heb leren kennen.

Ik wil in de eerste plaats hiervoor dan ook de heer Rabie bedanken voor de leerrijke ervaring die hij mij heeft meegegeven, de kans om een ander rechtssysteem te leren kennen en de mogelijkheid om bij hem te kunnen verblijven.
Uiteraard wil ik ook de KHLim en mijn docenten bedanken voor de mogelijkheid die ze mij hebben geboden om deze ervaring te kunnen verwezenlijken, zonder hun steun hierin had ik dit nooit kunnen doen.
Mama en papa, Bedankt voor de kans en vooral de steun en het achter mij staan gedurende de hele periode!
Ik wil iedereen bedanken voor de berichtjes en de steun gedurende die 11 weken in Zuid-Afrika, het hielp mij echt wel doorheen de moeilijke momenten daar.

Ik hoop dat iedereen met plezier mijn blog heeft kunnen volgen en mijn gebeurtenissen aan de andere kant van de wereld met plezier gevolgd heeft.
Misschien was mijn schrijfstijl niet altijd even perfect, maar wat ik heb neergeschreven kwam dan ook onmiddellijk uit mijn gevoel, wat ik persoonlijk wel belangrijk vond.

Baie Baie Dankie!

My last South African weekend

Mijn laatste volledige week in Zuid-Afrika zit er bijna op... Donderdagavond vertrekt mijn vliegtuig terug richting Belgie, dus het aftellen is nu wel serieus begonnen.

Afgelopen week moesten we naar de Labour Court in Johannesburg in verband met wat administratie. Het gaf mij de kans om kennis te maken met de werking van dit alles, en ik moet zeggen: Uitermate interessant om te zien! En uiteraard zag ik hierdoor toch ook een heel klein stukje van de stad Johannesburg.
Aangezien ik mijn fototoestel altijd en overal bij me heb, maak ik dan ook gretig gebruik van de gelegenheden die zich voordoen om enkele foto's te nemen.

Op de terugweg, met Pretoria op de achtergrond.

En dan was de vraag natuurlijk wat ik in mijn laatste weekend in Zuid-Afrika zou doen... Ik was erin geslaagd om met Pieter terug een afspraak te maken om te gaan zweefvliegen in Brits. Voor mij dus eigenlijk de ideale afsluiter van mijn verblijf hier.

Het was afwachten wat het weer ons zou brengen, maar met goede moed ging ik vrijdag slapen (het was niet bepaald goed weer) en dit loonde! Ik stond op met volle zon en voor het eerst deze week voelde het terug wat warm aan. Ja, zelfs bij 20 graden is het hier koud... En zoals ze hier zeggen is dit echt wel het begin van de winter...

Pieter kwam mij rond 9u30 ophalen en tegen 13u00 - 13u30 was alles klaar voor vertrek met twee ka7's en een Blanik. Robert en Maurice vertrokken met de eerste ka7 voor wat later een goede twee uur durende vlucht bleek.

Daarna vertrokken Pieter en ik voor een drie kwartier durende vlucht. Ik was namelijk niet de enige die zou vliegen dus...

Maar weer heb ik van iedere minuut van de vlucht genoten. De omgeving van het vliegveld verkennend, maar vooral de interessante weersomstandigheden hier in Zuid-Afrika.

OLC: http://www.onlinecontest.org/olc-2.0/gliding/flightinfo.html?flightId=-1302786975

Ondanks het begin van de winter hier, moet ik toch zeggen dat ik desondanks voor de eerste keer gedurende heel mijn verblijf mooi verbrand was!

Maar ik kon mijn laatste weekend op geen betere manier doorbrengen dan met een mooie vlucht! 

Ik heb twee prachtige dagen op dit vliegveld kunnen doorbrengen en heel wat toffe mensen leren kennen die ik zeker niet zal vergeten.

Vandaag gingen we lunchen in de Spur, een gebruikelijk steakhouse hier. Na een goede lunch gingen we nog eventjes naar de Union Buildings. Ik kon namelijk niet naar huis vertrekken zonder hier foto's van te hebben vond ik en gelukkig beaamde meneer Rabie dit. 

Mijn laatste weekend hier zit er bijna op, dus mijn blog zal ook stilletjesaan tot een einde komen.

Mijn stage zal nog duren tot de dag dat ik vertrek, en het ziet er toch een redelijk gevulde agenda uit. Tijd om mij te vervelen zal ik niet hebben denk ik, maar des te beter!

Cheetah Centre

Een mooie afsluiter van het weekend vandaag.
Ik had voor mezelf een tour geboekt bij het Ann van Dyk Cheetah Centre. Naast de olifanten en de leeuwen, wou ik toch ook graag wat cheetah's van dichtbij zien!

Dus zo vertrok ik deze morgen rond 7u00 richting Hartbeespoort, genietend van het uitzicht van en over Magaliesberg met de zon die net opgekomen was. Ik kon zelfs nog de maan zien ondergaan juist boven de kam van de "berg"! (Spijtig genoeg geen kans voor foto's...)

Het Ann van Dyk Cheetah Centre is vernoemd naar de stichtster van dit centrum opgericht in 1971. Het is opgericht met het doel om cheetah's, wild dogs en andere bedreigde wilde diersoorten een kans op overleven te bieden. Met andere woorden dat het niet tot een uitsterven komt van deze diersoorten.
Dit proberen ze onder andere via het centrum te bereiken, maar ze proberen ook te onderwijzen. Wat betreft kinderen zullen ze op vrijwillige basis naar de school toe gaan met een van hun ambassadeur-cheetah's. Ze zullen de kinderen onderwijzen over deze dieren en de foute redeneringen die men heeft over hun weerleggen. Dit met de hoop dat iedereen die dit heeft gehoord, het zelf zal doorvertellen en dat deze diersoorten van uitsterven kunnen worden gered.
Daarnaast vangen ze ook gewonde dieren op (in de mate van het mogelijke) . Zo waren er ooievaars die niet meer konden vliegen omdat ze getroffen waren door een hagelstorm, roofvogels die vergiftigd waren of bij het neerschieten geraakt waren in hun vleugel (boeren vinden dit een bedreiging),...

Als eerste op het programma stond de Cheetah Run. We kregen de kans om de kunst van het lopen van (drie) cheetah's te zien. Met andere woorden, de snelheid die ze verkrijgen in een paar seconden tijd. Het was onmogelijk om hiervan foto's te maken (met mijn camera) en ik heb geprobeerd er eentje te filmen, maar ik moet nog uitvinden of dit echt wel goed gelukt is. Zo ja, dan komt het hier zeker nog te staan!
Ik heb het dan ook bij die ene poging gelaten en genoten van de vinnigheid van de twee andere cheetah's. Ongelooflijk om te zien, en weer was dit alles met geen woorden te beschrijven. Alleszins anders dan op tv-beelden!
Hun prachtige staart dient ervoor dat ze hun evenwicht behouden bij het maken van een (90º) bocht. Draaien ze naar rechts, gaat hun staart naar links, draaien ze naar links, gaat hun staart naar rechts. (Je kunt al raden waar ik onmiddellijk moest aan denken toen ik dit hoorde...)

Daarna maakten we kennis met Jedi (ja, zoals in Star Wars). Jedi is een Anatolian Shepherd. En achter het houden van deze prachtige, lieve hond schuilt een heel project. Jedi is namelijk niet zo lief zoals hij lijkt. Anatolian Shepherds staan bekend om het beschermen van kuddes, het vee dat een boer houdt. Wanneer er jagers (leeuwen, luipaarden, vossen,...) achter de kudde aankomen voor een lekker maal, zal deze hond zijn kudde beschermen. Door middel van het blaffen zal hij deze meestal al wegjagen, maar als het moet zal hij ook de strijd aangaan. Er werd zelfs gezegd dat er rapporten bestaan waarin deze hond een luipaard gedood heeft. De reden waarom ze zo beschermend zijn is dat ze opgegroeid zijn met de kudde die ze beschermen. Van kleinsaf aan zal de hond bij zijn kudde blijven en beschermen, het is dan ook geen huisdier dat in huis komt. Jedi leeft samen met twee geitjes en blijkbaar voelt hij zich ook een.
Het project hierachter is dat ze boeren proberen te overtuigen zo'n honden in hun bezit te nemen. Zo beschermen ze niet enkel hun vee, maar wordt ook de jager in kwestie beschermd (en niet doodgeschoten of vergiftigd,...).

Van Jedi gingen we naar een van de ambassadeurs van het Cheetah Centre. Spijtig genoeg ben ik zijn naam vergeten, maar ik heb gemerkt dat veel dieren naar bekende personen (de bruine hyena's waren vernoemd naar Claudia Schiffer en Barbara Streisand) of filmpersonages (twee wilde cheetah's noemden Legolas en Aragorn) genoemd zijn, dus dit zal er ook wel eentje geweest zijn. Na wat uitleg over de cheetah op zich, kregen we ook weer de kans om hem van dichtbij te aanschouwen. Hij was koppig, maar schattig!

De zwarte strepen vanaf zijn ogen rond zijn neus zijn eigenlijk een soort van zonnebril. Het geeft hun de mogelijkheid om ook overdag te jagen.

Hierna gingen we op onze kleine safari. Eerst maakten we nog kennis met de Honeybadgers. Schattige dieren, maar niet zo schattig als je hoort tot wat ze instaat zijn. Zelfs leeuwen, luipaarden,... zijn er bang van! Wanneer ze bij het doden van een slang het gif op hun krijgen, gaan ze voor een korte tijd in een comateuze toestand en na het ontwaken springen ze terug recht en is de slang hun lunch/avondeten! Ze hadden zelfs een albino honeybadger. Het leek eigenlijk meer op een kleine ijsbeer.
Opmerkelijk om te weten is dat de welpjes van een cheetah eigenlijk dezelfde vacht hebben als een gewone honeybadger. Dit is eigenlijk een bescherming, want wanneer een leeuw of dergelijke jager dit ziet, loopt hij gewoon weg. 
We kwamen langs een groot aantal gieren, allemaal opgevangen omdat ze gekwetst waren, ziek of vergiftigd, en nog twee katsoorten. De Caracal en de African Wild Cat (lijkt nogal veel op een gewone huiskat).

Daarna was het de buurt aan de African Wild Dog. Pracht van dieren en een even prachtig geluid als het gaat om het verkrijgen van voedsel of bij het jagen!

Tot slot was het nog de beurt aan de cheetah's.

En zo heb ik Pasen in Zuid-Afrika doorgebracht! Geen paaseitjes, maar weer een prachtige ervaring rijker. Op Picasa staan er uiteraard meer foto's, dus enjoy!

Nog een weekend te gaan hier en dan terug naar huis, the countdown can begin.

En nog een Vrolijk Pasen aan iedereen!

Lion Park

Goede Vrijdag is in Zuid-Afrika een officiele feestdag. Dus werd er besloten om niet buiten de stad te gaan, aangezien iedereen deze dagen op "vakantie" gaat. En maar goed ook als ik de radio zo hoor, 15km file per tolhek... Ik wil daar echt niet staan aan te schuiven!

De vraag was dan uiteraard wat we wel gingen doen... Ik had al een aantal keer laten vallen dat ik (uiteraard) op zijn minst een paar leeuwen wil zien als ik hier ben! En er is toch geen betere knuffelbeer dan een leeuw(enwelp), zeg nu zelf...
Ik had mijn opzoekwerk hiervoor al gedaan vooraleer ik naar Zuid-Afrika kwam, dus ik kwam met het voorstel om naar het Lion Park te gaan. Aangezien Theo Rabie niet wou gaan met mij, omdat hij vindt dat dit geen echt game reserve is, wou Tanya, samen met Luke, met alle plezier meegaan!

En zo vertrokken we dan deze morgen. De vijfjarige Luke al even opgetogen als ikzelf (Of moet ik dit nu andersom zeggen?). We gingen eerst naar het gedeelte van de welpjes. Uiteraard! Onderweg kwamen we al wat meerkatjes tegen en een paar Hyena's (Veilig aan de andere kant van de draad, ze leken best wel honger te hebben...). En Hyena's blijken echt wel een lach op hun "gezicht" te hebben. Ik moest de hele dag spontaan aan de Lion King denken, waar is de tijd...

Maar dit alles moest toch wachten tot na de welpjes... Dus gingen we in de kleine wachtrij staan, vol ongeduld. En dan was het aan ons. De meeste waren nog vast aan het slapen, en ze waren niet allemaal ZO klein als het schatje hier onder...

Maar hoe kun je nu nee zeggen tegen zo een pluizig diertje, onafhankelijk hoe groot ze zijn! Alleen jammer dat de tijd met hun beperkt is, ik zou er een hele dag mee kunnen doorbrengen!

Daarna gingen we op onze eigen "game drive". We kregen de Jeep van meneer Rabie, dus dat ging al gemakkelijker dan met een gewone auto, plus het zicht was beter! Het park is zo opgesteld dat de herbivoren en de carnivoren van elkaar gescheiden worden. Ieder heeft zijn eigen park om het zo te zeggen en alle herbivoren hebben een groot gedeelte voor hunzelf. We hadden zelf het geluk om enkele buffels te zien! Daarmee staat mijn lijstje van de Big 5 voorlopig op 4 (veel olifanten, de leeuwtjes, de cheetahs die nog volgden vandaag en de buffels). Enkel de neushoorn ontbreekt...

Naast de gebruikelijke zebra's en alle soorten van bokken, kwamen we dan bij het andere gedeelte. Niet meer de kleintjes, maar de grote leeuwen! Niet enkel de gewone leeuwen zoals wij ze kennen vond je hier, maar ook de bedreigde witte leeuwen. In een woord prachtig om te zien en weer eens met te weinig woorden te omschrijven.

We sloten ons bezoek af met een rit langs de cheetah's. Omdat het al in de namiddag was lagen alle dieren natuurlijk te rusten. Maar ik kan zeggen dat mijn weekend toch goed is ingezet. Een mooie ervaring rijker en alleen maar meer liefde voor deze dieren. Hopelijk geven de foto's het even goede gevoel dat ik vandaag had mooi weer!

Rondleiding

Na een arbitratie in Groblersdal gisterenmorgen, gingen we nog even langs bij clienten van meneer Rabie. Eén van hen had een boerderij met een diversiteit aan gewassen. Wegens het klimaat hier is het namelijk mogelijk verschillende gewassen te telen en aan de andere kant is dit de enige manier voor een boerderij om te overleven.


We kregen dan ook een extra rondleiding om te zien hoe alles in zijn werk ging. Hier volgen enkele foto's met wat uitleg.

Katoenveld

De "bloem" met de zaadjes.
Van deze zaadjes wordt ook olie gemaakt. Deze olie zou blijkbaar nog beter zijn dan zonnebloemolie.

Katoen rechtstreeks van de struik.

Katoen na de verwerkingsprocedure. Dit is een klein staaltje van de hoop katoen die op deze manier naar spinners, fabrieken, enz... gaan om te verwerken in kledij en dergelijke.

Tabak

Tabak in de droogoven, een proces van minimum 7 dagen vooraleer het wordt verkocht aan verdelers on te verwerken in sigaretten ...

De droogoven werkt op basis van steenkool. De hete lucht die deze oven veroorzaakt zorgt voor het hele proces om te drogen.

Ovens

Tabak na een week in de droogoven, bijna in orde om te verkopen, Na dit proces worden de bladeren lichtjes bevochtigd om het breken van de droogte tegen te gaan.

Sojabonen

Going back home after a long day

A Bush Field Experience

Zo zou mijn weekend er uit zien.

Theo Rabie wou mij op zijn minst een heuse bush field experience bezorgen terwijl ik nog in Zuid-Afrika zou zijn. Dus zo kwam het dat de afgelopen twee weken hopeloos gezocht werd naar een mogelijke plek om dit te kunnen beleven. Het was heel moeilijk om iets te vinden dat nog beschikbaar was. Tijdens het weekend vertrekt iedereen hier uit de stad namelijk, om weg te zijn uit de drukte. Dan krijg je natuurlijk het fenomeen dat iedereen overal iets begint te boeken en alles volzet is, tot grote frustratie van Theo Rabie. Daarnaast mocht het ook niet te ver zijn, dus spijtig genoeg zat het Kruger Park er niet in, maar dat begreep ik wel. Het kon ook niet tijdens het Paasweekend (zowel Goede Vrijdag als Paasmaandag zijn hier ook feestdagen) omdat tijdens deze dagen praktisch heel Zuid-Afrika zijn vakantie houdt. Het aantal (dodelijke) slachtoffers op de wegen ligt dan ook aanzienlijk hoger gedurende die dagen en het is dan ook te begrijpen dat meneer Rabie dan ook niet op pad wilt gaan.

En dan op woensdagavond kwam hij opeens met nog een ander National Park, Mapungubwe, gelegen tegen de grens met Botswana en Zimbabwe. Met een sceptisch gevoel begon ik dan maar te zoeken naar mogelijke accommodatie in het park. Want waar zou je op woensdagavond nog iets vinden voor het komende weekend als je de afgelopen twee weken alleen maar hebt gehoord dat alles voor een lange termijn is volgeboekt. Ik begon de zoektocht dan ook met de gedachte dat ook dit niet zou lukken. Maar we hadden geluk zo bleek! Nog één van de kampen in Mapungubwe was beschikbaar voor het komende weekend, dus boeken was de boodschap.

Het Vhembe Wilderness/Trails Camp werd het.

We zouden op vrijdag vertrekken en zondag terugkomen. Aangezien ik de gebruikelijke drie weken van vakantie (Krokus- en Paasvakantie) niet kan opnemen omdat ik niet op mijn eentje weg kan/mag, neem ik dan ook van de gelegenheid gebruik om er af en toe eens een dag tussenuit te gaan!

Dag 1

Zo liep mijn wekker dan ook om 4u00 af op vrijdagochtend. Het zou namelijk een rit zijn van minimum vijf uur om daar te geraken. Ik had het dan ook moeilijk om mij niet af te vragen hoe lang een rit naar het Krugerpark zou zijn vanuit Pretoria, maar ik was toch blij dat ik het weekend eens buiten kon doorbrengen en in een andere omgeving. Ik kreeg te verstaan dat ik de beschaving zou verlaten naarmate de rit zou vorderen, (zo ook was er geen elektriciteit te vinden in het Vhembe Wilderness Camp en zorgde de zonne-energie voor warm water) en dat ik in een heel andere “wereld” terecht zou komen. Ik was benieuwd!

Via de ondertussen al gekende weg naar Polokwane reden we door naar All Days, op ongeveer 70km van Mapungubwe. Het zou ook de laatste plaats zijn waar je nog iets van inkopen kon doen en de auto kon voltanken. Het dichtstbijzijnde stadje, naast All Days, waar je nog iets kon kopen of kon tanken lag namelijk ongeveer 90km verder. Hoe verder de rit vorderde, hoe meer het landschap veranderde. Nog nooit zoveel verschil in natuur op zo'n "korte" afstand gezien!

Na de nodige afwisseling van chauffeur (want ook dat behoort tot mijn taken hier) kwamen we tegen 12u30 - 13u00 aan in All Days en konden we de Jeep voltanken voor de rest van het weekend.

All Days bestaat volgens mij uit drie straten, met een paar “huisjes”, een klein hotelletje, een restaurantje, een kleine bistro/ souvenirwinkel en 2 tankstations. Het is ook één van de laatste mogelijke stopplaatsen richting de grens.

Van daaruit reden we dan door naar Mapungubwe, op naar die bush field experience! Weg uit  de beschaving... We checkten in en gingen op zoek naar ons kamp. Naast de gebruikelijke impala's en apen kreeg ik dan toch ook de bekende Baobab te zien hier in Zuid-Afrika! Het park had er meer dan genoeg, maar het was prachtig om die bomen van honderden jaren oud te zien.

Onder de Baobab

En olifanten bleken een must te zijn in het park, onderweg kwamen we er een aantal tegen en ik kan nu ook al zeggen dat ik iedere dag minstens 1 a 2 olifanten heb gezien! Ons kamp zag er op zich niet slecht uit. Vier hutjes voor telkens 2 personen en zoals gezegd geen elektriciteit, dus ook geen internet en absoluut geen gsm. De rest van het weekend zou met kaarsen zijn eens het donker werd, een ervaring op zich, vooral als je weet dat de dieren ook rond en in je kamp vrij rond lopen! Maar enkel in het dal onder ons vonden we een aantal dieren terug.

Om 16u00 ging ik op Heritage Tour. Mapungabwe is immers ook werelderfgoedgebied. Zo kon ik ook eens op mijn eerste (mini) safari!

We gingen naar Mapungubwe hill, een kleine berg waar archeologen vondsten hebben gedaan van een koninkrijk daterende van 900 - 1200. Sommige beweren zelfs dat het de 'Queen van Shiba' is die daar begraven lag. In een graf werd zelfs een kleine gouden neushoorn gevonden werd.

Spijtig genoeg geen neushoorns gezien tijdens het weekend, maar wel prachtig uitzicht van op deze berg en de omgeving er rond.

Dankzij de vriendelijke Oostenrijker die mee was op deze tour, kon ik mee op de Night Drive. Ook een ervaring op zich moet ik zeggen. Ik zag voor het eerst een paar giraffen van dichtbij. En de apen tegen de bergwanden zien slapen was een nog nooit geziene ervaring. Maar geef ik toe dat de Cobra en schorpioenen niet echt tot mijn favoriete dieren behoren... Spijtig genoeg geen dieren op jacht zoals leeuwen of luipaarden, maar toch weer een ervaring rijker! Daarna was het tijd om de kaarsen aan te steken en te gaan slapen.

Dag 2

Om 5u00 opstaan, dat was de bedoeling, zodat we vroeg in de ochtend op pad konden. Veel dieren jagen namelijk 's nachts en durven dat vroeg in de ochtend nog altijd te doen, of dan rusten ze uit. Spijtig genoeg viel de trip tegen... Niet veel te zien die ochtend jammer genoeg, dus maar brunchen rond een uur of tien in de buurt van het confluence point. We gingen dan ook even van het uitzicht genieten, want hier zagen we de Limpopo en de Shashe samen komen. Deze twee rivieren vormen ook de natuurlijke grenzen met Botswana en Zimbabwe. Een prachtig zicht om deze drie landen te zien samen komen. Is wel iets anders dan het drielandenpunt in Belgie. Jammer genoeg mochten we de rivier niet over, ondanks het park ook daar nog loopt. Dit omdat zowel Botswana als Zimbabwe hun papieren nog niet in orde waren. Spijtig eigenlijk, want in zo'n gevallen is geen paspoort nodig om de grens over te steken. Maar uiteraard zal je het park niet uitkunnen in het andere land.
Ik weet dat de rivier een grote zandstrook lijkt, zo leek het ook wel voor mij, maar blijkbaar zit het water onder dit zand. Maar wanneer het regenseizoen begint is dit een HEEL ander zicht!

Aan het Confluence Point, het drielandenpunt in Zuid-Afrika

Daarna was het tijd voor wat "middagrust". Maar rond 16u00 gingen we terug op pad. En dit keer met meer resultaat! We probeerden het via een 4x4 route in de namiddag, maar we dachten dat dit ons niet zoveel zou opleveren. Alles leek dood, geen gras, de planten grijs, geen beweging. Maar we konden niet terug, dus reden we de route maar rond. En dan opeens zien we toch een cheetah van ons weglopen. Hadden we totaal niet verwacht! En dat bleek niet het enige te zijn. Een paar gnoes, koedoes, elanden en warterbokken vervolledigden het lijstje van het weekend. Spijtig genoeg bleken de dieren niet gewoon te zijn aan de auto's en had ik geen tijd voor foto's, maar het was toch de moeite geweest.

Het was bijna sunset, dus gingen we terug naar het kamp. En weer was er een kudde olifanten die ons pad kruisten, dit keer met drie kleine olifantjes! Waaronder nog een baby-olifant.

Sunset met de olifantjes op de weg

Dag 3

De laatste dag van het weekend. Tijd om terug te vertrekken. Het weekend zonder elektriciteit en alles zat erop en ik moet toch zeggen dat het een ervaring op zich was. Ook leerrijk, want dan besef je pas hoe gewoon je aan alles bent thuis. En hetgene wat ik het meeste heb gemist was LICHT! Met zo een klein kaarsje voor licht moeten rondlopen is toch maar weinig.

We vertrokken met de gedachte om hopelijk nog wat te zien onderweg. En daar was dan opeens wat we hoopten om te zien: 

Een luipaard kruiste ons pad! En hij had niet veel interesse voor ons, want hij lag langs het pad. Hij was op jacht! Iets verder stonden wat impala's maar die waren al aan het weglopen. De auto kon het luipaard niks schelen, hij ging verder met zijn jacht. Toch een pracht van een afsluiter van het weekend!

We stopten terug in All Days voor onze lunch en gingen dan terug op pad richting Pretoria.

With a big kiss from Temba

A once in a lifetime experience! Dat kan ik met zekerheid zeggen over vandaag. Maar of woorden en foto's genoeg zullen zijn om dat te beschrijven . . .


Vorige week woensdag, 21 maart, was het hier een officiële feestdag. Op "Human Rights Day" (bij ons op 10 december) wordt het bloedbad in Sharpeville van 21 maart 1960 herdacht in Zuid-Afrika als gevolg van protest tegen het Apartheids-regime.
Ondanks de feestdag werd er die dag toch gewerkt, waardoor Tanya en ik vandaag de dag vrij kregen om naar Elephant Sanctuary in Hartbeespoort te gaan. Iets wat zeker op mijn verlanglijstje stond om hier te doen.

En eindelijk de kans eens iets (van dichtbij) zien!
Om 7u00 kwamen Tanya en Luke mij ophalen en reden we richting Hartbeespoort. We moesten daar namelijk om 8u00 stipt zijn.
Eens aangekomen, en na het aanmelden bij de receptie, hadden we nog tijd over voor een koffie. Daarna maakten we kennis met Khumba, Amarula & Temba., de drie olifanten waar we de rest van de voormiddag zouden doorbrengen.

Aangezien de dag voor hun ook begon, moesten ze natuurlijk geborsteld worden. Dit werd aan ons overgelaten en zo kregen we een eerste kans om ze van dichtbij te zien. Na het borstelen en heeeeeeel wat foto's, gingen we op wandel met hun "Trunk in Hand" en leerden we de olifanten wat beter kennen. We kregen de kans om we eten te geven en nog wat les over de anatomie van de olifant.

Ik met Tanya, Luke & Temba

Interacting with Temba

 Om ons bezoek af te sluiten kregen we natuurlijk een kus, van Temba !

Kiss from Temba

 Na ons bezoek aan de Elephant Sanctuary zochten we nog een gezellig plaatsje om te gaan eten. Zo kwamen we bij de (Dutch) Windmill Restaurant terecht waar we een heerlijke lunch hadden. Daarna vertrokken we terug naar kantoor om nog wat administratie te vervolledigen.

Vandaag was een belevenis op zich moet ik zeggen! Maar met niet genoeg woorden te omschrijven, dus hopelijk geven de foto's op Picasa al een beter idee. 



Weetjes:
- Een olifant heeft maar 4 tanden en deze worden 5 keer in hun leven gewisseld (ze hebben dus zes keer in hun leven een nieuwe set tanden);
- Een zwangerschap duurt 22 maanden;
- Een olifant loopt eigenlijk op de "tippen van zijn tenen" door de bouw van de poten, hierdoor wordt het geluid van de stappen eigenlijk gedempt;
- Een kudde olifanten wordt geleid door het oudste vrouwtje van de kudde (Matriarch).

Update

Gezien ik de laatste weken meer zonder internet dan met internet gezeten heb, slaagde ik er niet echt in iets nieuws op mijn blog te posten. Daarnaast ben ik sinds mijn laatste post hier op mijn blog ook niet echt meer buiten geweest, aangezien ik niet alleen weg mag en afhankelijk ben van meneer Rabie. Het zorgt dan ook wel voor de nodige frustratie met momenten, dat opgesloten zitten. Want zo voelt het toch, ook al heb ik alle begrip voor de redenen rond veiligheid, het is niet echt gemakkelijk.
Als er iets is wat ik daaruit geleerd heb, is het wel dat wij als Belgen, en eigenlijk als Europeanen, niet horen te klagen met de vrijheid van leven die wij hebben. En dat we blij mogen zijn dat we niet met muren rond onze huizen en onder continue beveiliging moeten leven.

Blijkbaar drongen de redenen van mijn frustraties hier pas deze week door. Het feit dat ik hier binnen een kleine maand vertrek, bleek sneller te zijn dan gedacht. Ze dachten hier blijkbaar dat ik nog langer bleef, al snap ik niet goed hoe dat misverstand er kan zijn, aangezien zelfs mijn vertrek in de agenda staat ingepland! Maar het zorgde er wel voor dat er werd gezocht naar nog enkele dingen die ik kon doen tijdens mijn resterende weekends hier. Dus afwachten wat de komende weken mij brengen!

Na een eerste poging vorige week, slaagden we er vandaag wel in om naar de Cradle of Humankind in Maropeng te gaan. Vorige week bleken we te laat te zijn, maar genoten we toch van het uitzicht vanaf het hotel waar we iets hebben gegeten.

Gezien de afstanden dat we hier afleggen voor afspraken van het kantoor, heb ik altijd mijn fototoestel bij. Je weet maar nooit wat we onderweg tegenkomen, naast de gebruikelijke (spring)bokken en zebra's. Of dat de gelegenheid zich voordoet om mooie foto's te nemen. Daar probeer ik dan ook gretig gebruik van te maken en van iedere rit geniet ik van de omgeving waar we doorrijden. De natuur hier blijft voor mij iedere keer opnieuw prachtig om te zien, of we de weg nu al hebben gedaan of niet.

De Cradle of Humankind behoort tot het werelderfgoed en wordt beschouwd als de plaats van herkomst van de mensheid. In de Sterkfontein grotten werden fossielen teruggevonden, maar ook "Mrs. Ples" . In het museum staat dit dan ook centraal, naast de evolutieleer van Darwin. Want het is Darwin en zijn theorieen die de tocht door het museum beginnen.

En dit heeft best wel wat kritiek. Bij de personen die ik tot nu toe heb ontmoet, staat de Bijbel heel centraal. Zodanig dat voor velen van hen de evolutietheorie en alles rond het ontstaan van de wereld en mensheid volgens de wetenschap, in strijd is met de Bijbel en dus ook niet waar is. Het wilt wel niet zeggen dat ze niet open staan voor de wetenschap, zolang dat de Bijbel (scheppingsverhaal) maar niet ter zijde wordt gelaten. Mensen als Stephen Hawking zijn dan ook niet de meest geliefde personen hier heb ik al ondervonden. Maar het zorgt wel voor mooie gespreksonderwerpen van tijd tot tijd.

Mrs Ples