Ik had voor mezelf een tour geboekt bij het Ann van Dyk Cheetah Centre. Naast de olifanten en de leeuwen, wou ik toch ook graag wat cheetah's van dichtbij zien!
Dus zo vertrok ik deze morgen rond 7u00 richting Hartbeespoort, genietend van het uitzicht van en over Magaliesberg met de zon die net opgekomen was. Ik kon zelfs nog de maan zien ondergaan juist boven de kam van de "berg"! (Spijtig genoeg geen kans voor foto's...)
Het Ann van Dyk Cheetah Centre is vernoemd naar de stichtster van dit centrum opgericht in 1971. Het is opgericht met het doel om cheetah's, wild dogs en andere bedreigde wilde diersoorten een kans op overleven te bieden. Met andere woorden dat het niet tot een uitsterven komt van deze diersoorten.
Dit proberen ze onder andere via het centrum te bereiken, maar ze proberen ook te onderwijzen. Wat betreft kinderen zullen ze op vrijwillige basis naar de school toe gaan met een van hun ambassadeur-cheetah's. Ze zullen de kinderen onderwijzen over deze dieren en de foute redeneringen die men heeft over hun weerleggen. Dit met de hoop dat iedereen die dit heeft gehoord, het zelf zal doorvertellen en dat deze diersoorten van uitsterven kunnen worden gered.
Daarnaast vangen ze ook gewonde dieren op (in de mate van het mogelijke) . Zo waren er ooievaars die niet meer konden vliegen omdat ze getroffen waren door een hagelstorm, roofvogels die vergiftigd waren of bij het neerschieten geraakt waren in hun vleugel (boeren vinden dit een bedreiging),...
Als eerste op het programma stond de Cheetah Run. We kregen de kans om de kunst van het lopen van (drie) cheetah's te zien. Met andere woorden, de snelheid die ze verkrijgen in een paar seconden tijd. Het was onmogelijk om hiervan foto's te maken (met mijn camera) en ik heb geprobeerd er eentje te filmen, maar ik moet nog uitvinden of dit echt wel goed gelukt is. Zo ja, dan komt het hier zeker nog te staan!
Ik heb het dan ook bij die ene poging gelaten en genoten van de vinnigheid van de twee andere cheetah's. Ongelooflijk om te zien, en weer was dit alles met geen woorden te beschrijven. Alleszins anders dan op tv-beelden!
Hun prachtige staart dient ervoor dat ze hun evenwicht behouden bij het maken van een (90ยบ) bocht. Draaien ze naar rechts, gaat hun staart naar links, draaien ze naar links, gaat hun staart naar rechts. (Je kunt al raden waar ik onmiddellijk moest aan denken toen ik dit hoorde...)
Daarna maakten we kennis met Jedi (ja, zoals in Star Wars). Jedi is een Anatolian Shepherd. En achter het houden van deze prachtige, lieve hond schuilt een heel project. Jedi is namelijk niet zo lief zoals hij lijkt. Anatolian Shepherds staan bekend om het beschermen van kuddes, het vee dat een boer houdt. Wanneer er jagers (leeuwen, luipaarden, vossen,...) achter de kudde aankomen voor een lekker maal, zal deze hond zijn kudde beschermen. Door middel van het blaffen zal hij deze meestal al wegjagen, maar als het moet zal hij ook de strijd aangaan. Er werd zelfs gezegd dat er rapporten bestaan waarin deze hond een luipaard gedood heeft. De reden waarom ze zo beschermend zijn is dat ze opgegroeid zijn met de kudde die ze beschermen. Van kleinsaf aan zal de hond bij zijn kudde blijven en beschermen, het is dan ook geen huisdier dat in huis komt. Jedi leeft samen met twee geitjes en blijkbaar voelt hij zich ook een.
Het project hierachter is dat ze boeren proberen te overtuigen zo'n honden in hun bezit te nemen. Zo beschermen ze niet enkel hun vee, maar wordt ook de jager in kwestie beschermd (en niet doodgeschoten of vergiftigd,...).
Van Jedi gingen we naar een van de ambassadeurs van het Cheetah Centre. Spijtig genoeg ben ik zijn naam vergeten, maar ik heb gemerkt dat veel dieren naar bekende personen (de bruine hyena's waren vernoemd naar Claudia Schiffer en Barbara Streisand) of filmpersonages (twee wilde cheetah's noemden Legolas en Aragorn) genoemd zijn, dus dit zal er ook wel eentje geweest zijn. Na wat uitleg over de cheetah op zich, kregen we ook weer de kans om hem van dichtbij te aanschouwen. Hij was koppig, maar schattig!
De zwarte strepen vanaf zijn ogen rond zijn neus zijn eigenlijk een soort van zonnebril. Het geeft hun de mogelijkheid om ook overdag te jagen.
Hierna gingen we op onze kleine safari. Eerst maakten we nog kennis met de Honeybadgers. Schattige dieren, maar niet zo schattig als je hoort tot wat ze instaat zijn. Zelfs leeuwen, luipaarden,... zijn er bang van! Wanneer ze bij het doden van een slang het gif op hun krijgen, gaan ze voor een korte tijd in een comateuze toestand en na het ontwaken springen ze terug recht en is de slang hun lunch/avondeten! Ze hadden zelfs een albino honeybadger. Het leek eigenlijk meer op een kleine ijsbeer.
Opmerkelijk om te weten is dat de welpjes van een cheetah eigenlijk dezelfde vacht hebben als een gewone honeybadger. Dit is eigenlijk een bescherming, want wanneer een leeuw of dergelijke jager dit ziet, loopt hij gewoon weg.
We kwamen langs een groot aantal gieren, allemaal opgevangen omdat ze gekwetst waren, ziek of vergiftigd, en nog twee katsoorten. De Caracal en de African Wild Cat (lijkt nogal veel op een gewone huiskat).
Daarna was het de buurt aan de African Wild Dog. Pracht van dieren en een even prachtig geluid als het gaat om het verkrijgen van voedsel of bij het jagen!
Tot slot was het nog de beurt aan de cheetah's.
En zo heb ik Pasen in Zuid-Afrika doorgebracht! Geen paaseitjes, maar weer een prachtige ervaring rijker. Op Picasa staan er uiteraard meer foto's, dus enjoy!
Nog een weekend te gaan hier en dan terug naar huis, the countdown can begin.
En nog een Vrolijk Pasen aan iedereen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten